Rasy Koni

Cześć! dzisiaj poopowiadam Wam trochę o rasach Koników :D
Oczywiście jest ich bardzo wiele (ok. 300) Dlatego zajmę się dziś tylko 10 :)

Koń Arabski (czystej krwi arabskiej)

Konie z tej rasy są uważane za NAJPIĘKNIEJSZE na świecie!
Mają charakterystyczne pyski (które odziedziczyły po nich Angloaraby)
Są także najdroższe (2000-500.000 dolarów, są również takie, za które zapłacono 2-10 milionów!).

Konie arabskie są bardzo wytrzymałe, niewymagające w hodowli i szybkie w galopie! Na długich dystansach nie mają sobie równych. Są inteligentne, życzliwe, wrażliwe i przywiązane do człowieka. Araby to konie o żywym temperamencie, lecz zawsze posłuszne. Koni tej rasy używano w hodowli wielu innych ras. Jest to najstarsza na świecie rasa hodowanych obecnie koni.

Koń Angielski (pełnej krwi angielskiej)

Obecnie są to najszybsze konie na świecie, a rasa rozpowszechniła się na całym globie, wywierając wielki wpływ na niemalże wszystkie rasy obecnie hodowanych koni sportowych. Konie te hodowane są głównie w Anglii, Irlandii, USA, Japonii i Francji.

Koń pełnej krwi angielskiej jest eleganckim koniem o najwyższej wartości hodowlanej, długich nogach oraz sierści o delikatnym, krótkim włosie. Głowa jest pełna wyrazu, mała lub średnia, sucha i zwykle o prostym profilu. Jest to koń sportowy o lekkiej budowie ciała. Jego cechą charakterystyczną jest skośnie położona łopatka, która umożliwia większą szybkość w galopie. Występują wszystkie podstawowe rodzaje maści, najczęściej gniade i kasztanowate.

Koń Angloarabski 

Jest to moja ulubiona rasa! Napiszę o niej troszkę więcej :) Marzę by mój przyszły konik był właśnie jednym z nich! <3

Powstają ze skrzyżowania Czystej Krwi Arabskiej i Pełnej Krwi Angielskiej. Cechuje go gorący temperament i inteligencja. Konie tej rasy odnoszą ogromne sukcesy w sporcie jeździeckim.

Koń angloarabski łączy zalety rasy arabskiej i angielskiej. Głowa jest szlachetna, a szyja dobrze zbudowana. Łopatki długie i ukośne, kłąb wyraźny, grzbiet mocny. Klatka piersiowa głęboka. Mocny, dobrze umięśniony, lekko ścięty zad. Ogon noszony elegancko. Suche kończyny o wyraźnych stawach, kopyta małe i twarde. Postawa kończyn bywa nieprawidłowa. Wysokość w kłębie: 155-165 cm. Umaszczenie najczęściej kasztanowate, gniade i siwe :D

Chody tych koni są płaskie i wydajne, o dobrym galopie i dużych zdolnościach skokowych.

Konie te bywają trudne do opanowania. Ich temperament jest po części odziedziczony po "ognistych" i bardzo energicznych koniach rasy angielskiej. Angloaraby są szybkie, zwinne i wyczulone na działanie pomocy jeździeckich.

Potomstwo arabskiej klaczy i angielskiego ogiera jest znacznie mniejsze i ma niższą wartość rynkową niż źrebię arabskiego ogiera i angielskiej klaczy, które to konie należą do najbardziej znanych ras na świecie.

 Koń Andaluzyjski

Jedna z najsławniejszych ras z Hiszpanii. Pochodzi z półwyspu Iberyjskiego i rozpowszechnił się w całej Europie!

Jest to koń średniej wielkości z wysoko osadzoną szyją, o prostym profilu głowy i często pofalowanej grzywie i włosach ogona. Szyja jest zwykle dość gruba, ładnie łukowato wygięta, zgrabnie osadzona na dobrych, skośnie opadających łopatkach. Koń ma głowę o prostym lub lekko wypukłym profilu, z szerokim czołem i dużymi oczyma. Klatka piersiowa jest szeroka i głęboka, kłoda owalna, grzbiet zwarty oraz krótki, a zad dobrze umięśniony, z nisko osadzonym grubym ogonem. Koń posiada dobrą prezencję i taką samą akcję, w której zawiera ruch z wysokim unoszeniem kończyn, używany podczas parad.

Jest to koń spokojny i cierpliwy, łagodny i inteligentny o wyrównanym temperamencie, bardzo mocno przywiązujący się do człowieka, doskonały do jazdy w siodle. Był używany podczas Korridy

Koń Fryzyjski

Pochodzi z Fryzji (dzisiejszej Holandii). Konie te mają tylko kare (rzadziej skarogniade) umaszczenie, bujną grzywę, ogon i szczotki pęcinowe oraz wysokie i efektowne chody. Są to rumaki zimnokrwiste.

Budowa

• Głowa – odpowiednio długa; oko duże, błyszczące i inteligentne; uszy stosunkowo małe, z nachylonymi ku sobie końcami; profil lekko szczupaczy lub prosty; całość musi sprawiać wrażenie szlachetności;
• Szyja – wyniosła, o lekko łabędzim profilu, odpowiednio długa i dobrze umięśniona, wysoko osadzona;
• Kłoda – dobrze umięśniona, dość długa ale nie za długa, dopuszczalny nieco miękki grzbiet, kłoda musi być głęboko związana z piersią, łopatka jest lekko skośna, żebra nie mogą być beczkowate;

Chody

• Stęp – sprężysty i silny;
• Kłus – zamaszysty, z silnym odbiciem zadu, ma sprawiać wrażenie lekkości, musi być wyraźna faza zawieszenia z mocnym zgięciem w stawach;
• Galop – rytmiczny, okrągły, z zadu.

We współczesnej selekcji duży nacisk kładzie się na poprawienie pracy zadu przy zachowaniu specyfiki ruchu.

Charakter
Wyróżnia je bardzo dobry charakter, chęć współpracy z człowiekiem, ufność i mała skłonność do narowów.

Koń Hanowerski

Koń gorącokrwisty o harmonijnej budowie ciała. Występuje we wszystkich rodzajach maści.

Charakteryzuje się średniej wielkości wzrostem. Maść konia jest prze ważnie jasnogniada, początkowo był on kary. Jego głowa jest średniej wielkości, oczy duże i bystre. Kłąb jest bardzo mocno zaznaczony, a cała szyja długa i delikatna. Konia hanowerskiego, jako dobrego skoczka, wyróżniają silne lędźwie. Jeśli chodzi o kopyta, to w wyniku wieloletniej selekcji dziś są one silne i symetryczne, występująca kiedyś tendencja do wad kopy także została wyeliminowana – teraz są one mocne i dobrze ukształtowane. Muskularny i czasami spłaszczony zad jest zakończony wysoko osadzonym ogonem.

 

Koń Achał-Tekiński

Konie te słyną z wytrzymałości. Jest to rasa pustynna, więc przystosowała się zarówno do bardzo wysokich temperatur, jak i wyjątkowo niskich. Umie pokonywać bardzo długie dystanse bez odpoczynku czy pojenia.

Rasa tych koni zwraca uwagę swoją suchą budową ciała i lekkimi chodami. Jego kończyny są długie i smukłe, z wysoko osadzonymi stawami. Długi jest również grzbiet, a zad szeroki i silny. Pierś jest głęboka i muskularna, lecz wąska. Długa i prosta szyja nadaje achał-tekinowi dumny wygląd. Głowa jest sucha i zgrabna, o prostym profilu. Uszy są długie i drobne; oczy duże i pełne wyrazu.

Maść jest zwykle gniada, kasztanowata, rzadziej siwa, kara lub bułana, z charakterystycznym dla tej rasy miedzianym połyskiem.

Knabstrup

Są to śliczne Koniki w ciapki!

Konie umaszczone wielobarwnie spotyka się na rysunkach naskalnych z Cro-Magnon sprzed 30 tys. lat i takie właśnie konie były w dawnych czasach najbardziej cenione! Rasa knabstrup została zapoczątkowana w 1808 roku na bazie klaczy hiszpańskich, u których umaszczenie wielobarwne zdarzało się w XIX wieku dość często.

Założycielką rasy knabstrup była hiszpańska klacz Flaebehoppen kupiona przez Judge Lunn od rzeźnika o nazwisku Flaebe. Zaźrebiona fryderyksborgiem, stała się założycielką linii Koni maści wielobarwnej, głównie poprzez swego wnuka Mikkela.

Stary typ knabstrupa był wytrzymałym, kościstym zwierzęciem, inteligentnym, łagodnym i pojętnym. Jego jakość obniżyła się w wyniku nieroztropnego ukierunkowania hodowli na wielobarwność i dziś jest niemal w zaniku. Typ nowszy, zbliżony charakterem do appaloosy, jest zwierzęciem o zupełnie dobrej jakości, dość masywnym, o niejednorodnym umaszczeniu. 

Knabstrup

Falabella

Najmniejsze Koniki świata! Są wielkości przeciętnego dużego psa!

Jest to rasa Koni rozwinięta w XIX wieku w Argentynie. Wzięła nazwę od rodziny o tym nazwisku, która przez lata prowadziła jej hodowlę na ranczu Recreode Roca w okolicy Buenos Aires. Nazwa potoczna "pampa" wzięła się z pampy argentyńskiej, gdzie rasa ta powszechnie występuje.

• Średni wzrost: poniżej 75 cm w kłębie
• Rodzaje maści: wszystkie (ostatnio preferowane są umaszczenia w typie appaloosa – tarantowate)
• Miejsce pochodzenia: Argentyna

Na pomysł wyhodowania miniaturowego Konia pierwszy wpadł Patrick Newtall, Irlandczyk mieszkający w Argentynie. Spędził on wiele lat, starając się wyhodować stado małych Koni mierzących poniżej 75 cm, a następnie przekazał swą wiedzę i doświadczenie zięciowi – Juanowi Falabella w 1879 r. To właśnie był początek rasy, która została stworzona poprzez skrzyżowanie Kuców szetlandskich ze stadem Newtalla. Zwierzę jak na swoje rozmiary (masa ciała 35-40 kg) jest bardzo silne – z powodzeniem ciągnie lekkie powoziki, może też być dosiadane przez małe dzieci. Jednak pokrój rasy wraz ze stromymi łopatkami oraz niezwykle drobnymi wymiarami nie stawia jej pośród najlepszych Kuców dziecięcych. Najmniejszy Kuc mierzył 35 cm. Średnia życia 35 lat.

Falabella

Falabella i pies

Falabella i duży Koń

Shire 

Największe Konie świata!  

Jest to rasa Koni, pochodzących z Wielkiej Brytanii.

Są to wielkie zimnokrwiste Konie, jedne z najcięższych, oraz największych Koni świata. W ich ojczyźnie można je spotkać nawet jako Konie wierzchowe, co wynika z tradycji angielskiego rycerstwa.

Konie tej rasy mają budowę ciała harmonijną, są silnie umięśnione, długonogie, z krótkim tułowiem i szeroką piersią. Mają suche głowy o szerokim, często garbonosym profilu, na wysoko osadzonej szyi. Na głowie występują różnego rodzaju odmiany (łysiny, strzałki, gwiazdki). Cechami charakterystycznymi tej rasy są ponadto obfite, jedwabiste szczotki, zaczynające się już od stawu skokowego, krótki, gęsty ogon oraz gęsta grzywa. Występują najczęściej w karej i kasztanowatej maści. Osiągają wysokość od 1,8 do 2 m.

Są to Konie uległe, cierpliwe, spokojne i przyjacielskie. Usposobienie łagodne.

To tyle jeśli chodzi o ciekawe rasy! W następnym poście napiszę o umaszczeniu! :D

Zapraszam :D

~ Rita

.

Ile jest chodów Konia i ile mają odmian?

Podstawowe chody Konia to
- Stęp
- Kłus
- Galop
- Cwał (który jest odmianą galopu)

U niektórych Koni występują także inochód i tölt.

Opowiem teraz o o nich wszystkich :)

Stęp - Najwolniejszy z chodów Konia. Jeździ się nim głównie przed treningiem i po treningu, a także w ramach odpoczynku.

Wyróżniamy w nim:

Stęp zebrany - Praca kończyn w stępie zebranym jest bardzo energiczna. Krok jest krótszy niż w stępie pośrednim, ale bardziej wyniosły.
Stęp pośredni - Ślady tylnych kopyt nieco przekreślają ślady przednich.
Stęp wyciągnięty - Koń porusza się maksymalnie wyciągniętym krokiem, ślady tylnych kopyt wyraźnie przekraczają ślady przednich kopyt.
Stęp swobodny - Koń jedzie na luźnej wodzy. Jest on głównie wypoczynkiem dla Rumaka i jeźdźca.
Krok hiszpański - W tej figurze koń podnosi wysoko nogi. Jest to ćwiczenie bardzo męczące dla konia i ogólnie nie poprawia jego kondycji fizycznej.

Stęp hiszpański:

Kłus - Dwutaktowy chód Konia. Jest bardzo skoczny. 

Istnieją cztery rodzaje kłusa wykonywanego przez Konia:

• kłus roboczy – naturalny chód konia, w którym Koń porusza się rytmicznie i w równowadze, nie wkładając w to większego wysiłku;
• kłus pośredni – nieco szybszy od kłusa roboczego i wymagający od konia nieznacznego wydłużenia, stosowany jest najczęściej jako jeden z elementów ujeżdżania konia;
• kłus wyciągnięty – przy każdym kroku koń maksymalnie wyciąga kończyny, chód ten wykonuje się jedynie podczas pracy na ujeżdżalni
• kłus zebrany – Koń porusza się z podstawionym zadem, wykroki są mniej obszerne, lecz bardziej efektowne i sprężyste niż w kłusie pośrednim.

Wyróżnia się trzy rodzaje jazdy kłusem:

• kłus anglezowany, stosowany najczęściej – jeździec rytmicznie podnosi ciało z siodła co drugi takt czyli w momencie, gdy para nóg ("zewnętrzna") przednia i ("wewnętrzna") tylna przesuwa się do przodu;
• kłus ćwiczebny (wysiadywany), stosowany, gdy chcemy zyskać większą kontrolę nad koniem i użyć precyzyjnych pomocy. W kłusie ćwiczebnym jeździec nie unosi się w siodle. Stosowany jest przede wszystkim przy wykonywaniu wolt, półwolt i innych ćwiczeń oraz przy zmianach chodu Konia. Według mnie, jest on bardzo niewygodny :/
• kłus w półsiadzie, który polega na lekkim podniesieniu pośladków z siodła i pochyleniu tułowia, przy silniejszym (ale nie nadmiernym) oparciu w strzemionach – stosowany jest rzadziej, głównie jako ćwiczenie i w niektórych sytuacjach jazdy terenowej.

Kłus Wyciągnięty: 

Galop - Trzytaktowy chód Konia (Mój Ulubiony <3)

 W zależności od tego, która para kończyn wysuwa się bardziej do przodu, rozróżniamy galop z prawej lub lewej nogi. Zwykle Koń galopuje na nogę odpowiadającą kierunkowi ruchu (wewnętrzna para nóg wysuwa się do przodu). Jeżeli wysuwająca się do przodu para kończyn jest parą zewnętrzną, Koń porusza się kontrgalopem.

Rozróżniamy następujące tempa galopu:

Galop roboczy

Jest to galop w naturalnym rytmie Konia; równomierny i rytmiczny; stosowany w dyscyplinie ujeżdżenia podczas wykonywania większości figur na czworoboku np. wolty i ciągi.

Galop pośredni

Zmusza Konia do wzmożonej pracy grzbietem oraz zwiększenia stopnia uginania i prostowania tylnych kończyn.

Galop zebrany

Zwolniony do minimum. Galop zebrany wymaga od Konia gibkości i dobrego wytrenowania. Chód ten bardzo obciąża stawy skokowe, nie należy go więc nadużywać. W ujeżdżeniu na czworoboku stosowany przy wykonywaniu np. półpiruetów i piruetów.

Galop wyciągnięty

Koń wydłuża nogi na tyle, na ile pozwala mu budowa jego ciała. Ruchy są bardziej wyciągnięte niż w galopie pośrednim.

Galop wyścigowy

Po prostu cwał :)

Galop Roboczy: 

Cwał -  Najszybsza odmiana chodu końskiego występują 4 takty uderzeń kopyt.

Cwał jest odmianą galopu wyciągniętego – oprócz tego, że ślady kopyt tylnych przekraczają ślady kopyt przednich, koń porusza się tak szybko, że rozbija chód na cztery takty (każdy galop jest trzytaktowy, prócz cwału, który ma cztery takty). Noga prowadząca pracuje w cwale tak samo, jak w galopie.

W cwale jeździec unosi się z siodła do półsiadu, odciążając w ten sposób grzbiet konia. Cwał jest chodem wykorzystywanym podczas wyścigów konnych.

Ciekawostka: Najszybsze konie świata (pełna krew angielska) cwałują z prędkością ponad 60 km/h!

Inochód - naturalny sposób poruszania się niektórych ssaków kopytnych i psowatych polegający na unoszeniu jednocześnie obu  kończyn z jednej strony ciała. W chodzie tym, podobnie jak w kłusie, słychać dwa takty.

Inochód zaliczany jest do chodu dwutaktowego konia. Niektóre konie - np. rasa Paso Fino poruszają się w ten sposób naturalnie niezależnie od prędkości. W polskich hodowlach konie chodzące inochodem zdarzają się bardzo rzadko.

Ten rodzaj chodu obserwuje się też np. u wielbłądów, żyraf i zwierząt drapieżnych, takich jak wilk grzywiasty, oraz niektórych ras psów.

Tölt - szybki, czterotaktowy chód, w którym Koń stawia nogi w kolejności: przednia prawa, tylna prawa, przednia lewa, tylna lewa w taki sposób, że cały czas przynajmniej jedna znajduje się na ziemi. Chód ten jest bardzo wygodny dla jeźdźca, jednak długotrwałe poruszanie się töltem jest bardzo męczące dla konia.

To by było na tyle :)
Piszcie, który chód jest waszym ulubionym!
Pozdrawiam 
~ Rita

Jak się ubrać do jazdy konnej?

Nawet gdy jest ciepło powinno się założyć długie spodnie, żeby nie zedrzeć sobie skóry z nóg. Jeśli kogoś nie stać na bryczesy, powinien jeździć w leginsach.
Ja jeżdżę w bryczesach z Decathlonu - http://www.decathlon.pl/C-703604-bryczesy

Jeśli chodzi o głowę najlepiej jeździć w toczku (kaski rowerowe nie są dobrym rozwiązaniem).

Na ochronę kręgosłupa najlepsza jest kamizelka jeździecka. "Żółwiki" nie dają całkowitej swobody i ni chronią najlepiej.

Co do butów, nie znam się za bardzo, bo to kwestia stylu. Jeśli nie stać kogoś na buty jeździeckie najlepiej jeździć w WIĄZANYCH adidasach lub trampkach. (strzemiona zaczepiają się na rzepach).

Niektórzy lubią jeździć w rękawiczkach jeździeckich, żeby wodze nie zdarły im skóry z palców. Polecam je osobom początkującym i jeżdżącym na kucykach, które lubią wyrywać wodze z rąk.
Dla osób pewniej czujących się w siodle, będą tylko przeszkadzać.
Ja osobiście wolę mieć lepszy kontakt z Koniem i ich nie zakładam.

Jako element wyposażenia, warto posiadać własny palcat średniej długości.

 To tyle jeśli chodzi o moje zdanie :)
Piszcie co Wy polecacie!

~ Rita

Początki

Hej!
Jestem jedną z tych nastolatek, które "mają świra" na punkcie Koni :)
Jeżdżę konno od 3 lat i zaczynam się uczyć skoków :)
Na tym blogu będę zamieszczać różne informacje dotyczących jeździectwa i Koni.
(Słowa typu: Koń, Konia, z Koniem, zapisuję od wielkiej litery)  :D
Będę się podpisywać "~Rita"

Pozdrawiam
~Rita